Ey saki, senin şarabın tatlı benimki acı. Sofrada azık karmak gerek ama senin şarabın sonsuz benimki bir damla.
Gel dostlarına sen şarap sun. Senin şarabını bir içen bir daha bırakamaz ki. Sen kimin içmesini dilemişsen onun ağzını tatlandırırsın. Kimi vazgeçirmek istersende ağzının tadını bozarsın.
İşini yarım bırakmayan bir sen varsın. Küpün ağzını açma vakti geldi. Sen uyuyanın gördüğü rüyanın nicesini kendi uyuruna sunarsın. Mecliste sana aykırı düşünce varsa bile senden ayrı birşey yok hükmünden bak bize. Mecliste edeplin olduğu kadar senin edepsizinde var.
Sen edeplinin iltifatınıda kabul edensin, edepsizin nazını da çekensin. Edepliye edebi miktarınca, edepsizine de kendi gönlünden geldiği gibi kerem edersin.
Gönlümü var tutupta gönlüm miktarınca istemem senden. Fazlasında gözüm yok, senin gönlün yeter bana.
Ayırt eden şarabıda ayırt etti de o yüzden tadını alamadı. Şaraplara isim verdi de kıyasa girişti. Sen kıyaslının kıyasına da aldırmayansın, hiç bir kötülük sana ulaşmadı ki? Her isim veren, tanım yapan ve kıyaslayan kendini sınırladı da tadından mahrum kaldı.
Ama sen alemlerin sultanısın, sinek kanadından misal verirsin fakat sinek vızıltısına aldırış etmezsin ki. Sen varın da yokun da birliğisin, sen cömertlerin kulluk ettiği sultansın, sultana mahrum ediş yakışmaz ki. Aslında mahrum eden sen değilsin, biziz kendimizi senin aşkından ve şarabından mahrum kılan.
Şarabı sen sunduğunda sarhoşluğa dağlar dayanmıyor, hele aşığını sarhoş ettinmiydi buna can dayanırmı? Kim neylesin artık dünyayı, kim neylesin artık ahireti. Ben geçtim artık bu dünyadan da ahiretten de, şarap sun yeter. Şarabının dışında başka şeylerde gözüm kalmadı artık, oyalanmaktan ve oynamaktan başka bir şey yaptığım yok. Ayıkken kendimle oyalanır oynarım, konuşur dururum. Sarhoşken yok olurum da ne yaptığını bilemem. Artık karar senin, hüküm de senin, varlıkta senin çünkü biz zaten yoktuk ve şimdi de iyice yok olduk.
Aklım başıma gelince düşünüyorum da aslı yok olan kendini nasıl yok kılsın ki? Sahi yok kimin adı?