Secde suresinde zikredilen “ona rûhundan üfledi” ifadesinde ruhun varlığından söz edilmiştir. Yalnız burada Allah’ın kendisine izafe edildiğini gösteren “ruhundan” ifadesi Kadı Beyzavi’nin de belirttiği gibi, bir TEŞRİF izafesidir. Ruha değer verdiğini göstermek için Rabbimiz “kendi ruhundan” demiştir. “Bu kalemimi sana hediye ediyorum.” cümlesinde olduğu gibi, buradaki ifadede geçen kalem, kendi sahibinin bir parçası değil, ona ait bir alet olduğunu gösterir.

- Nahl ve Muminun surelerindeki ayetlerde, ruhun ne varlığından ne de yokluğundan bahsedilmemiştir. Orada yalnız kulak, göz ve kalpten sözedilmiştir.

- İsra suresi 85. ayette zikredilen “sana ruhtan soruyorlar, De ki: Ruh rabbimin emrindendir.” mealindeki ifadesinde de açıkça ruhun varlığından söz edilmiştir. Ruhun varlığı kabul edilmiş, yalnız onun “âlem-i emirden bir mahluk olduğuna” dikkat çekilmiştir.

- Enbiya suresi 91. ayette Hz. Meryem’in İsa’ya gebe kalması “ona ruhumuzdan üfledik” mealindeki cümlede ifade edilmiştir. Buradaki “ruhumuzdan” maksat “yarattığımız ruhtan” demektir. Yani izafe teşrif içindir. (bk. Maverdi, ilgili yer)

Gerek Secde suresinde gerek Enbiya suresinde kullanılan “ruhumuzdan üfledik” mealindeki ifadede açıkça ruhun varlığından söz edilmiştir. Çünkü üflenen şey var demektir.

- Nefis kavramı Kur'an’da kişinin öz benliği, kendisi ve ruhu manasında kullanılır. İmam Gazali’nin de belirttiği gibi, bu gibi lafızları tartışmaya açmak doğru değildir. Çünkü, yerine göre -örneğin- Nafile kavramı için “sünnet veya müstehab veya tetavvu” denilebilir. (bk. İhyau’l-Ulum,1/192)

Aynen bunun gibi, nefis kelimesi de bizzat duygu ve hissiyatın makesi olan NEFİS, yerine göre RUH, yerine göre insanın özbenliği ve kendisi anlamında kullanılabilir.

Hülasa Kur'an’da ruh bir varlık olarak zikredilmiştir. Ehl-i sünnet alimlerinin cumhurunun ittifakı bir icma delilidir. Aksini iddia etmek delilsiz bir iddia ve hayali bir kuruntudan öteye geçemez.