[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Pencereye dokundum, soğuktu — sanki biri beni anlıyormuş gibi.
Bir kelime istedim, içime sığacak bir ses, gelmedi.
Çay soğudu, defterin kenarı kıvrıldı, ama kimse fark etmedi beni.
Kalabalığın ortasında değil, kendi içimde kayboldum.
Yalnızlık değil bu, daha çok unutulmuş bir ismin sessiz çırpınışı.

Ve sabah oluyor…
sanki hiçbir şey olmamış gibi
rujunu sürüyor,
aynaya bakıp gülümsüyor —
çünkü bazı kadınlar
hüznü kimseye fark ettirmeden
en şık elbiseleri gibi taşıyor.