insan hayatının belli başlı evreleri var. büyüdüğünü anladığı an, zengin olamayacağını anladığı an, yaşlandığını anladığı an, evlenmesi gerektiği an... böyle böyle liste uzayıp gidiyor ve her kırılma anında vücudumuzdan ve ruhumuzdan birkaç parça bir daha yerine gelmemek üzere eksiliyor. her eksilme bizi biraz daha sıradan insana çeviriyor ve bunun alışkanlık haline gelmesiyle beraber eksilmeleri pek kafaya takmadan yola devam ediyoruz. ya da hayat şartları bize eksilmelere kafa yorup üzülecek pek vakit ve imkan vermiyor. öyle işte...

bu anlardan birisi de insanın hayallerinden bir anda vazgeçtiği andır. içinde büyüttüğü, uyumadan önce gerçekleşirse neler olabileceğini düşlediği, arka fonda sevdiği müzikler çalarken gözleri dola dola olmasını beklediği hayaller... bir an gelir ve o hayalin veya hayallerin asla gerçek olmayacağını, gerçek olsa dahi hayal ettiğinden güzel olmayacağını anlar insan. bir de kendimizi de hayallerimiz kadar büyüttüysek gözümüzde işte o zaman al başına belayı. her anın kendine göre bir özelliği vardır ama hayallerden vazgeçtiği an insan boşluğa düşer.