Bir akşam evde oturuyoruz (bayağı küçüğüm azcik hatırlıyorum) annem babama yarın para lazım bırakır misin? Dedi. Babam çıkarıp sehpanın üzerine koydu bende aldım anne ben saklıyorum deyip sakladım :))) sonra uyuduk sabah oldu annem parayı soruyor :)) ben paranın yerini çoktan unuttum annem oyun yaptığımı zannediyor ben gayet ciddiyim..
Sonra çok kızıp bir tane vurdu kafama:))
Akşama kadar parayı ver sen ne yapacaksın parayı felan diyor . Sonunda inandı gerçekten unuttuğuma ama ben çok üzüldüm. Sonra bir gün parayı buldum ve anneme vermedim:)
Üst katta kuzenim var benden biraz büyük benim param var oyuncak alalım dedim.
Çıktık kapıya düşünüyoruz nasıl alicaz? Nerden alicaz? derken anneme bakkal a gidiyoruz dedik tamam dedi. Biraz yürüdük birmilyoncu var girdik hemen içeri Barbie bebek var hemen aldık. Kasaya geldik ne kadar abi? dedik. Ne kadariniz var dedi bizde 200 TL yi gösterdik:)))
Nerden buldunuz bu parayı felan dedi.
Bizde annem verdi dedik. Adam bu anca yetiyor deyip tüm parayı aldı. Kandırıldıgımızı biliyorum ama anneme anlatamam çünkü parayı kayıp olarak biliyordu.ve eve geldiğim de bu bebek nerden çıktı sorusu geldi aklıma:))) kuzenime çöpe atalım dedim. Yok ben arkadaşım verdi dicem dedi. O zaman bunu da al size gelince oynarız dedim. Tamam dedi
Onlara gidene kadar bebek diye birşey kalmamıştı :))))) paraya mı yanayım? Dayak yediğime mi yanayım? Oyuncağımı pert etmiş ona mı yanayım? Bilemedim.
Velhasıl Daha çocukluktan başladım yani kandırılmaya.