Gözlerin değdiğinde gözlerime,
Dünyanın tüm sesleri sustu bir anda.
Adını fısıldamaya bile cesaret edemezken,
Kalbim çoktan ezberlemişti seni baştan sona.

Yan yana durmak kader gibi görünse de,
Dokunmak bile imkânsız bir dua gibiydi.
Sen başka bir hikâyenin kahramanıydın,
Ben ise kaderini sessizce izleyen bir yolcu.

Sözlerimiz hep yarım kaldı,
Bakışlarımız tamamladı cümlelerimizi.
Dilimiz söyleyemedi ne istiyorduysa,
Kalbimiz fazlasını çoktan biliyordu.

Gece olunca daha çok yanıyor içim,
Gölgen geliyor aklıma önce… sonra gülüşün.
Yasak kelimesi ağırdır bilirim,
Ama en ağır olan sensizliğin gürültüsüdür.

Biz belki aynı yolda yürüyemedik,
Ama aynı yangında yandık sessizce.
Ve ne itiraf edebildik birbirimize,
Ne de unutabildik birbirimizi.