[Lexina ✓]

Babamı koymayın, vermeyin kara toprağa dedim.
Beyazlar içinde seni toprağa verdikleri gün ömrümün en acı, en hüzünlü günüydü.
Sen gittikten sonra hiçbir şey artık eskisi olmadı ve olmayacakta.
Senin yokluğunda her mevsim sonbahar mevsimi gibi hüzünlü ve hazan verici.
Senin yerin hiçbir zaman dolmayacak, sen her zaman benim kalbimde yaşayacaksın canım babam.

Her kapı çaldığında babam geldi diye koşuyorum ama kapıyı açmaya cesaret edemiyorum.
Çünkü biliyorum kapıyı açtığımda sen gelmeyeceksin ve ben yine üzüleceğim.
Herkes bana zamanla alışırsın, ölenle ölünmüyor diyorlar. Ben zamanla hiç alışmak istemiyorum senin yokluğuna, ben her zaman seni anmak ve seni yaşamak istiyorum.

Sen her zaman bizler için çalıştın çabaladın hiçbir zaman bir kere dahi yoruldum demedin.
Çünkü biliyordun yoruldum dersen belki biz üzülürüz diye hiç ses etmezdin.
Sen hakkın rahmetine kavuştuktan sonra annem bir daha hiç kahkaha ile gülmedi.
Ben ise her baba diyen çocuğa imrenerek bakıyor, her baba sözü yüreğimi yakıyordu.
Nasıl bir acıymış bu her zaman ilk günkü gibi taze, her zaman acı verici.

Acının içimde fırtınalar kopardığı ancak dışarıdan kimsenin bilmediği biri olarak yaşıyorum artık.
Seni hiçbir zaman unutmayacağım, seni her gecemde, her günümde hatırlayacağım.
Senin bana öğrettiklerinle ayaklarım üstünde duracağım.