[Zed ✓]

Dünyanın evim olmadığına inanıyorum bu aralar. Pek yaşamak gelmiyor içimden. Yaşamak dediysem, öyle işte… Ne zaman balkona çıksam ay ışığı “ölmek için güzel bir gece” diye fısıldıyor sanki kulağıma. Domuz gibi sigara içiyorum. Parmaklarım sarardı, gözlerim sarardı, tırnaklarım, ruhum sarardı. Hayatımı renklendirmek için intihar süslü hayaller kuruyorum gecelerde. Uyuyamıyorum. Gerçi çok takılmıyorum artık uyku sorunuma, bi şekilde uyanmak zorundasın çünkü. Sabahları uyandığımda babamın gidişini elimde oyuncak tabancayla seyreder gibi izliyorum yanıma uğramadan giden hayallerimi. Nereye gidersem gideyim mutlu olacağıma inancım kalmadı hiç. Bakın bu iki kez ölmek demek. Mutluluk denen kamili yakalarsam eğer bir çift küfür borcum var ona. Bilmiyorum. Kendi içimde boğuluyor gibi hissediyorum bu aralar ve inan bazı şeyleri içime atmaktan derin bi nefes bile alamıyorum artık. Ölüm değil de yaşamak öldürüyor sanki beni… Kurtarılmayı beklemiyorum, annemin gözlerimin önünde bitişini seyrettiğimden beri. Bize ne oldu böyle diye sorarsam az biraz saçlarınla oynayıp derin bi nefes alacaksın biliyorum. Başını yere eğip gözlerini kıstığında verdiğin nefesinde görüyorum ben tükenmişliğini. Kırılan kalplerin hesabını… Ya da neyse ya, sizi seviyorum


*alinti