|
|
05 Aralık 2020, 18:12
|
#1 |
  |
Güzde Unutulan
Saat yedi buçuğuydu güzün
Ve ben bekliyordum Kimi beklediğim önemli değil. Günler, saatler, dakikalar Bıktılar benle olmaktan Çekip gittiler azar azar Kaldım ortada, tek başıma Kala kala kumla kaldım Günlerin kumuyla, suyla Bir haftanın artıklarıyla kaldım Vurulmuş ve hüzünlüNe var, dediler bana Paris'in yaprakları Kimi bekliyorsun? Kaç kez burun kıvırdılar bana Önce ışık, çekip giden Sonra kediler, köpekler, jandarmalar Kalakaldım tek başıma Yalnız bir at gibi Otların üstünde ne gece, ne gündüz Sadece kışın tuzu Öyle kimsesiz kaldım ki Öyle bomboş Yapraklar ağladılar bana Sonra, tıpkı bir gözyaşı gibi Düştüler son yapraklar Ne önceleri, ne de sonra Hiç böyle yalnız kalmamıştım Bu kadar Ve kimi beklerken olmuştu Hiç mi hiç hatırlamam. Alıntı Konu She tarafından (05 Aralık 2020 Saat 18:19 ) değiştirilmiştir.. |
|
|
|
05 Aralık 2020, 18:20
|
#2 |
  |
Bu güzel şiir paylaşımı için teşekkür ederiz.
________________
 ~ E & B ~ |
|
|
|
05 Aralık 2020, 18:55
|
#3 |
  |
ben tşkr ederim begendiniz için saygılarım daha niceleri olcak : )
|
|
|
|
05 Aralık 2020, 19:58
|
#4 |
  |
emeğine sağlık
|
|
|
|
05 Aralık 2020, 20:46
|
#5 |
|
|
tşkr ederim saolun
|
|
|
|
05 Aralık 2020, 20:55
|
#6 |
  |
Emeğine sağlık
@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
|
|
|
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
