[Loverman ✓]

kafamın içinde başlayan konuşmalar dile gelip duvara anlatılmaya başlanıyor bazen, bazen karınca topluluğuna, bazen de öylece gökyüzüne

-niye yazıyorsun ?

-bilmiyorum.

-ne demek bilmiyorum.geri zekâlı mısın.insan niye yazdığını bilmez mi ?

-bilmiyorum işte içimden geliyor yazıyorum.

Emrah - Yanıyor GönLüm

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

kendimden başka kimse olmadı ki konuşacak. kendimle işte... yetiştirdiğim ağaçlar altında oturacak kadar büyümedi, büyüdüyse de ben göremedim. belki, ileride kedi olur kendi yerine.

bugün de kafamın içi çok kalabalık. kendimle değil içimdeki karanlıkla konuşuyorum sanki. ya da o benimle konuşuyor. parmaklarıma bakıyorum uzun uzun. arkada monitör, ekranda işler... baktığım yerlerde minik ışık topları patlıyor. tam göremiyorum.

kedi artık konuşuyor. bir şeyler anlattığından eminim. ama henüz tam anlayamıyorum. yakında çözeceğiz birbirimizin dilini. belki ben layığıyla miyavlamayı öğrenirim. 35 yıldır kullandığım bu dilden verim alamıyorum zaten. ama yine de kedimle değil kendimle konuşurken bir bu dil var elimde.

hepimizin içinde canavarlar var mı? bir tek bende mi var bu meret? öfkesi soluğumu kesiyor bazen. kendi öfkem sanıyorum. belki benim öfkemdir ama en çok o faydalanıyor sanki durumdan. keyiflendiğini, güçlendiğini hissediyorum. içerimde kemiklerimi kıracak kadar büyüyor. ağzımdan benim olmamasını umduğum kelimeler dökülüyor.

ben o canavardan korktum hep. çocukluğumdan beri. büyüdüm, kendimi bir yalnızlığa hapsettim. ancak onu ehlileştirdiğim zamanlarda insan içine çıktım. ama galiba yalnız bende yok bundan. çünkü bazen ailemin bazı fertlerinde tekinsiz bir şeyler hissediyorum. onlar da kaçıp içlerine saklanıyorlar benim gibi.

inziva canavarları terbiye etmek için mi icat edilmiş? faydalı bir icat bence. bir gün ıssız bir yere çekilip içimden çıkaracağım onu. kimseye zarar veremeyecek.

bana bile.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

nedensizce aniden doğruldum. uykudan kaçarcasına çıktım. cam kenarındaki yataktan dışarıya baktım. bir grup kuş hareket halindeydi. gidiyorlar mıydı dönüyorlar mıydı, çözmeye çalışayım dedim kısa bir süre.

derken ışık karanlığın zulmünden kurtarıp yakasını, gösterdi kendini. kaçırmadım o ilk anı. pek güzel manzara vesselam.
hoş bilinç ile yaptığım iş değil, mesane tesiriyle uyanışlarımdandı yine. evvelden hiç uyanmazdım. deliksizce uyku çekerdim. yaşlanıyor olsam gerek...

yorucuydu yine gece ama eski gecenin huzuru yeni güne taşınıyordu. hafif hafif sabahın sesi duyulur oldu; artık katiyen dün değil... yarını bulana dek bugün deyip duracağız.

"güzel şeyler oluyor he" diyen bir sesi arıyor insan yine de. sanki güzel şeyler katmerleniyor böylece.

kuşların söylenişlerini anlayacak kadar dinledim; onlar da bunun muhabbetindeler.
sevdim, sevindim.

bir başka konu açtı sonra içlerinde genç olanı.
"tutunacak yer lazım," dedi, "düşmemek değil"

yaşça ilerde görünen cevaben dedi ki: "düşmek her zaman için mümkün, düşmek değil mesele. tutunamamak
aranıyorsan zaten yoktur tutunacak yer. ondan sonrası hep korku zaten. o kavi korku seni kör eder, kendine de tutunamazsın"

kuşlardan öğrenecek çok şey var,
huzurlanacak çok şey...

Alıntı *