[Human ✓]

Bazen dünya telaşı içinde, ne kadar farklı görünsek de, aslında hepimizin aynı gökyüzü altında, benzer duygularla yaşadığımızı unutuyoruz. Hepimizin içinde aynı korkular, aynı umutlar ve en önemlisi, birbirimize duyduğumuz o sessiz, kadim bağ var.

Dönüp baktığımızda görüyoruz ki; bir annenin yavrusuna duyduğu sevgi, hangi dilde ağlarsa ağlasın bir çocuğun gözyaşı, ya da zor bir günün ardından duyulan o derin nefesin rahatlığı... Bunlar evrenseldir. Sınırları, coğrafyaları aşar. Hepimiz, kalbimizin en hassas yerinde, anlaşılmayı ve kabul edilmeyi bekleyen minicik birer öz taşıyoruz. Sadece bir saniyeliğine durup, yanı başımızdaki kişinin de bizimle aynı yorgunluğu, aynı arayışı taşıdığını fark ettiğimiz an, aramızdaki o görünmez duvarlar eriyip gidiyor.

Bu hayatta kimsenin yükü diğerinden hafif değil. Herkesin sırtında görünmez bir hikâye, göğsünde anlatılmayı bekleyen bir yalnızlık var. Ne zaman ki bir diğerinin elini tutar, yargılamadan dinler ve sadece insan olduğu için değer veririz; işte o zaman, dünyanın o soğuk ve büyük çarkı biraz yavaşlar. O zaman anlarız ki, en güçlü köprüler betonla değil, kalpten kalbe kurulan şefkatle inşa ediliyor.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]