[noTaa ✓]

Bir zamanlar, yıldızlara bakıp gülümseyen küçük bir kız vardı.
Geceleri pencerenin önüne oturur, gökyüzündeki her yıldızın bir dileği taşıdığına inanırdı.
Yağmur yağdığında dışarı fırlayıp kollarını iki yana açar yağmur damlalarıyla birlikte dans ederdi.
Kendi kendine şarkılar söyler, rüzgarın esintisiyle birlikte derin bir nefes daha alır ve hayatın her anına şükrederdi.
Ama yıllar geçti. O küçük kız büyüdü. Hayatın sessiz yükleri, birer birer omuzlarına kondu.
Sorumluluklar, korkular, belkide aceleyle alınmış kararlar..
Bir sabah uyandığında, artık yıldızlara bakmayı unuttuğunu fark etti.
Yağmur yağdığında penceresini kapatıyor, üşütmekten korkuyordu.
Şarkılar yerini sessizliğe bırakmıştı.
Kalbinde bir zamanlar kıpır kıpır atan o sevinç, sanki bir yerlerde kaybolmuştu.
Bir gün, yıllar sonra, gecenin geç bir saatinde eve dönerken başını kaldırdı. Gökyüzü simsiyah, yıldızlar pırıl pırıldı.
Bir an için o eski his, çocukluğundan kalan o sıcaklık kalbine dokundu ve gülümsedi.
Yüreğinde bir ses yankılandı: “Ben hala buradayım.”
O an anladı. O küçük kız hiçbir zaman kaybolmamıştı. Sadece biraz yorulmuş, biraz susmuştu.
İçindeki o ışık, o neşe, hala bir yıldızın ucunda onu bekliyordu.
Yıllar sonra ilk kez yağmurda yürüdü deliler gibi ıslandı.
İşte o gün yeniden bulmuştu kendini.
Yıldızlara bakıp gülümseyen, yıldızların ışığıyla parlayan 'O'küçük kızı.