[TövbekaR ✓]

Bugün bayrammış.
Sofralar kurulmuş, eller öpülmüş, dualar okunmuş...
Ben de bugün ağzımı açtım:
"Unutmayın bizi!" demek için.
Ama sadece hava cevap verdi.
Ve oda boşluğunda yankılandı suskunluğum.

Anne...
Sen her bayram saçlarımı tarardın ya,
Bu sabah aynaya baktım...
Ne saç kalmış, ne ben...
Sadece bir başhemşire geldi,
"Bugün biraz daha iyi görünüyorsun," dedi.
Ben sustum.
Çünkü kendimi en son ne zaman gördüğümü bile
hatırlamıyorum.

Babam...
Sen eskiden bayram harçlığı verirdin,
Bugün cebime bir kurumuş yaprak koydum.
O kadar değersiz hissediyorum ki...
Toprağın bile sahiplenmediği bir dal gibiyim burada.

Kardeşim...
Yeni kıyafetlerini giyip pozlar atmışsın yine.
Oysa ben eski hastane gömleğimi ters giydim bugün,
Kendi kendime "yenilik" sandım.
Sakın utanma benden.
Sadece adımı hatırlama yeter.

Komşular, arkadaşlar...
Eskiden beni "ne zeki çocuk" diye anlatırdınız.
Şimdi sadece "duymayın" diye dosyamı
kapatıyorsunuz.
Ben bu dosyanın içindeyim.
Yüz sayfa "delilik" yazıyor,
Ama bir satır bile "neden" yazmıyor.

Siz orada gülüyorsunuz ya,
Ben burada kahkahalardan korkuyorum.
Çünkü bizim burada kahkaha atan biri,
Ya dozu kaçırmıştır,
Ya da acıdan delirmiştir.

Bugün bayrammış...
Siz el öpmeye gidin,
Ben ise elimdeki tırnak izlerine bakayım...
İçimde ne kopmuş, anlayın.

Ve lütfen...
Beni yâd etmeyin sofrada.
Ben zaten o sofraya hiç oturamadım.

"Ben bu akıl hastanesinde unutulmuş bir çocuğum."
"Siz sadece beni hatırlayın yeter."
"Gülmeyin... Dua edin."

Şiir Gibi...