[Undomiel ✓]

“Yalvarmaktansa kaybetmeyi tercih ederim… prensip meselesi…” — Sadri Alışık


Olmamış aşklar adına be kardeşim…
Şöyle yarım kalmış hayallerin tam kursağında,
Sıkışıp kalmış cümleler gibi…
İnlesin her sokak çığlıklarıyla.
Ben onu… çok sevdim.

Ama aldanmayın beyler, bayanlar…
Bu sarhoşluk değil ha…
İki kadeh anca içtim.
Siz bir de diğer herifi görün;
Masada bayıldı kaldı, enayi.

Yok yok… onun da acısı var.
Bak, dert yarıştırılmaz kardeşim.
Herkes taşıyabileceği kadar yüklenir.
Mesela bak benim çuvala…
Ufacık yere kaç tane “ben” sığmış bir bilsen…
Ben bile bilmiyordum bu kadar olduğumu.
Ama sırtlanınca anlıyorsun.
Zaman geçtikçe de alışıyorsun…
Koymuyor bile.

Sonra ne oluyor biliyor musun?
Bir bakıyorsun, en sevdiğin şarkı, artık rakıya eşlik ediyor…
Hani eskiden gülümsetirdi ya…
Şimdi bardaktan süzülen damla gibi yakıyor.

Ve işin en tuhafı…
İnsan acıya da bağlanıyor be kardeşim.
Nasıl ki bir sokak lambasına alışıyorsun her akşam yolunu aydınlatmasına…
Acı da aynı…
Eksilince karanlık geliyor.

Bana bakma kardeş…
Ben aşktan payımı çok güzel aldım.
Arkamda bırakmaya çalışıyorum.
Allah korusun… bir daha…

Sevmek güzel de…
Gidince birisi…
Sanki hiç tenlerimiz birbirini tanımıyormuş gibi…
Yabancı olmaya çalışmak…
Zor beee kardeş…

Hani öyle bir yabancılık ki…
Sokakta karşılaşsan, selam vermek bile tereddüt ister.
Bir zamanlar birbirinin canına değen eller…
Şimdi ceplerine saklanır.

Bir bilsen…
İnsan sevdiğinden değil,
Onun yokluğuna alışmaktan yoruluyor.

Ama işte…
Bizim de yapacak başka bir şeyimiz yok.
Hayat, “devam et” diyor,
Biz de gidiyoruz işte…
Yaralarımızla, eksiklerimizle…
Bir de kendimize anlatamadığımız laflarla.

EBS
09.08.25