|
|
03 Ağustos 2025, 22:53
| #1 |
 Yalnızlığa Doğru Bilmezdim benden gideceğini, Sessiz sedasız, iz bırakmadan... Bir sabah uyanır gibi değil, Bir ömür uyanamamış gibi kaldım ardından. Ne çok şey birikti içimde, Sen susarken ben sustuğumu sanmışım. Oysa her suskunluk Kendi çığlığını içinde taşırmış… Hiç gelmezdi aklıma bir gün biteceği, İnsan sevdiğinden vazgeçer mi sandın?. Meğer aşk da ölebilirmiş, Kalbin tam ortasında, Hem de hâlâ severken, Hem de senden hiç gitmemişken… Sanmazdım kolay olacağını vazgeçmenin. Ama sen, Bir mendil gibi silip gözyaşlarını, Solmuş bir çiçeği atar gibi Çekip gittin. Ben kaldım. Yarım kalmış cümlelerle, Sönmemiş bakışlarla, Ve hep içine ağlayan bir adamla baş başa… Her sokağa senin adını verdim, Her şarkıya bir anını, Sustuğum her geceye bir bakışını… Ama sen yine de gelmedin. Bu sessizliği senden öğrendim, Yalnızlığı da. Sensizliği ezber ettim geceler boyunca, Adını anmadan, Adını unutamadan... Kimi zaman düşündüm: Bu bir sınav mıydı? Evet, bu tek taraflı bir imtihan… Senin hiç başlayamadığın, Benim en baştan kaybettiğim... Hiç düşünmezdim sensiz yürüyeceğimi. Ama yürüyorum işte, Adım adım kendime doğru, Yalnızlığa, sessizliğe Ve adına en çok yakışan şeye: Çaresizliğe… Mesafe... 👍 9
________________ Başkalarını çözmeye çalıştıkça, kendimi düğümlemişim haberim yok. | |
| |
| Şu Anda Bu Makale Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde