[Lexina ✓]

Zifiri Demin Ortasındayız

Zifiri demek kolay ama yaşamak başka...
Gecenin en koyu anındayız.
Sokaklar sessiz değil aslında, sadece bizim duyduğumuz başka sesler var artık.
Adımlarımız yankılanmıyor kaldırım taşlarında, çünkü biz çoktan kendi içimize yürümeye başladık.
Zifiri sokaklar arasında dolaşan biz değiliz, içimizde kaybolmuş bir ben var.
Ve o “ben” şimdi haykırıyor…

İnsanlar zifiri…
Gözleri açık ama bakışları kör.
İçleri dolu ama boş.
Konuşuyorlar ama duyamıyoruz, çünkü kelimelerin içi oyulmuş.
Ve biz…
Yine de bir şeyler anlatmaya çalışıyoruz.
Belki biri duyar diye değil, belki sadece içimizdeki o boğuk sesi bastırmak için…

Zifiri biz…
Gülüşümüz bile gri artık.
Neşeyle atılan adımların yerini, belirsizliğe doğru sürüklenen sessizlik aldı.
Birbirimize bile yabancılaştık.
Ama en çok da kendimize…

Ve tam bu karanlığın ortasında
bir çığlık yükseliyor içimizden;
sessiz, ama kulakları delen bir çığlık.
Bir figan bu…
Yitirdiklerimizin, anlayamadıklarımızın, anlatamadıklarımızın sesi.
Yani biziz.

Kimse bilmez bu hali.
Gören çok, ama anlayan yok.
İşte bu yüzden bu yazı sadece bana ait.
Çünkü bu karanlığın ortasında, en çok kendimi duyuyorum.
Ve belki de ilk kez kendimi gerçekten anlıyorum.