[Lexina ✓]

Hayat... Bazen umutla dolup taşan, bazen de mahzenin en karanlık köşelerinde saklanan bir sır gibi. Emek veririz ona, ter dökeriz, bazen de gözyaşlarımızla sulanır topraklarımız. Ama hayat, sadece güzel günlerin toplamı değildir. Kırgınlıklar birikir kalbimizin derinliklerinde, bazen sessiz bir sitemle döner yüzümüze.

Vefa, kaybolmayan bir iz gibidir; geçmişten geleceğe köprü kurar, hatırlatır bize değerleri, dostlukları ve yaşanmışlıkları. Ama ne yazık ki, bazen vefa bile kırgınlıkların gölgesinde kaybolur. İnsanlar uzaklaşır, sözler eksilir, sessizlik büyür.

Matem de hayatın bir parçası aslında. Kaybedilenlerin, yaşanan acıların sessiz ağıdıdır. Mahzen gibi kapanır içine, kapanırız biz de... Ama umut, o mahzenin kapısını aralamaya çalışan küçük bir ışık. Umut varsa, hayatın karanlığı ne kadar derin olursa olsun, aydınlanır.

Ve biz, tüm bu karmaşanın içinde yürürüz. Emek veririz, düşer kalkarız. Kırgınlıklarımızı, sitemlerimizi yanımıza alırız ama unutmayız vefayı. Çünkü hayat, bir yolda yürümekse, o yolda bizden geriye kalan izlerdir aslında anlamı.