[Lexina ✓]

Bazen düşünüyorum da… Hayat gerçekten çok garip. İnsanlar yorgun. Ama sadece bedenen değil, ruhen de. Hep bir yerlere yetişme telaşında, hep bir şeyleri ispatlama derdinde. Kimse durup da “Ben ne istiyorum?” diye sormuyor kendine. Belki de sormaya cesaret edemiyor.

Gençliğimizin en güzel yıllarını hep bir şeyler uğruna harcadık. Kimimiz bir meslek sahibi olabilmek için, kimimiz birilerinin gözüne girebilmek için, kimimiz ise sadece hayatta kalabilmek için… Feda ettiklerimiz saymakla bitmez. Uykularımız, hayallerimiz, sevdiklerimiz… Belki de en çok kendimizi kaybettik bu yolda.

Emek verdik, çabaladık, ama ne kadar karşılık alabildik? Mutluluğun bir yerde beklediğini sandık hep. “Biraz daha sabret, biraz daha çalış, sonra güzel olacak her şey” dediler. Ama o “sonra” hiç gelmedi.

Yine de hâlâ içimde bir yerlerde umut kırıntısı taşıyorum. Belki bir gün, hayat gerçekten emek verene hak ettiği güzelliği sunar. Belki de önemli olan hepimizin birbirine iyi gelmesi, çünkü fark ettim ki… bu dünyada en çok birbirimize iyi gelmeye ihtiyacımız var.