[Lexina ✓]

Kimse bilmez içimde kaç yol yürüdüm,
Ayaksız, sessiz, yorgun.
Her adımda bir parçam eksildi,
Ama kimse fark etmedi azaldığımı.

Ben gülüşümden tasarruf ettim,
Çünkü sesimle korkuturum kendimi bazen.
İçimde büyüyen sessizlik,
Bir çığlık gibi yankılanır duyamadığın yerde.

Bazen duruyorum;
Bir yabancı gibi bakıyorum aynaya.
O yüz…
Benim değil sanki,
Zamanın bıraktığı bir tanıksız iz.

Beni en çok ne üzdü biliyor musun?
Hiç kimsenin dokunamadığı yerden kırılmak.
Ve buna rağmen
Kırıldığını bile anlatamamak.

Bu bir yolculuk değil aslında,
Dönüşü olmayan bir vedaydı belki.
Ama herkes sadece yürüdüğümü sandı,
Ben her adımda biraz daha sustum.