[Lexina ✓]

Derler ki, insan sevdiğini kaybedince içinde kırk mum yanar. Her gün biri söner… Ama o sonuncu mum, işte o hiç sönmez. Kalbinin tam ortasında yanmaya devam eder, acıyı unutturmaz ama zamana yayar.

İlk gün, kabullenemezsin. O mum öyle harlı yanar ki gözlerini kamaştırır. Ne olduğunu anlayamazsın. Sonraki günler yavaş yavaş söner diğer mumlar. Anılarınla ağlarsın, sessizliğinle konuşursun. Her mumun sönüşü bir vedadır aslında, alışmakla yüzleşmektir.

Kırkıncı gün geldiğinde… Sessizlik başka olur. O son mum yanar ve sen bilirsin; artık o acı hep seninle yaşayacak. İçinde bir yer hep eksik kalacak. Ama o mum, karanlığında sana yön gösterecek.

Çünkü sevgiyle yanmış her mum, sönmez aslında. İçini ısıtan bir hatıra olur sadece.

O mum bazen bir şarkıda parlar yeniden, bazen eski bir fotoğrafta… Bir sokak köşesinde, tanıdık bir kokuda, bir fincan çayın buharında… Ve sen her seferinde yeniden özlersin. Her seferinde bir kez daha seversin. Çünkü sevgi, kayıpla bitmez. Zamanla şekil değiştirir, sessizleşir ama eksilmez.

İnsan öğreniyor… Acıyla yaşamayı, eksik bir yanla tamam görünmeyi, gözyaşını içine akıtmayı… Her gün biraz daha az konuşarak, biraz daha çok hissederek…

O kırk mumun ardından kalan tek ışık, aslında senin içinde büyüttüğün sevginin şeklidir. Bazen yakar, bazen ısıtır ama hep oradadır. Ve sen anlarsın… Aslında hiçbir veda tam değildir. Çünkü sevilen hiçbir insan, gerçekten gitmez.