[Lexina ✓]

İyilik... Kimse görsün diye değil, içimizden geldiği için yaptık. Karşılık beklemedik, teşekkür istemedik. Bir tebessüm yeterdi çoğu zaman. Ama ne yazık ki, biz sustukça insanlar cesaretlendi. Sessizliğimizi zayıflık sandılar. Fedakârlığımızı görev bildiler. Ve en çok da biz kıyamadıklarımıza kıyıldı.

Birilerine elimizi uzattık, onlar kolumuzu kopardı. Dertlerini omuzladık, yük olduk bizden kurtulmak istediler. Hep iyi niyetle yaklaştık, ama iyi niyetimizin sınırlarını defalarca test ettiler. İçimizden “bu kadar da olmaz” dediğimiz her şeyi yaşadık. Ama yine sustuk. Yine sineye çektik. Çünkü bizim kalbimiz onlarınkine benzemezdi.

Ne zaman birini yürekten düşündüysek, ne zaman “ben olsam da olur, yeter ki o iyi olsun” desek, sonunda yalnız kaldık. Çünkü insanlar, en çok iyiliğini suistimal edebilecekleri kişilere yaklaşmayı tercih ediyor. Ve biz, iyiliğimizin bedelini her seferinde sessizce, kimseye yük olmadan ödedik.

Yine de değiştirmedik kendimizi. Çünkü biz kötü olamayacak kadar iyiydik. Belki bu yüzden kaybettik, ama karakterimizden ödün vermedik. Zaten mesele kazanmak değil, insan kalabilmekti. Biz, bunu başardik.