[Lexina ✓]

Bazen oturup sessizce düşünüyorum. Her şey bu kadar hızlı değişirken biz gerçekten iyiye mi gidiyoruz, yoksa bir şeyleri mi kaybediyoruz fark etmeden? Eskiden insanlar daha bir başkaydı sanki… Daha çok gülümsüyor, daha çok sarılıyor, daha çok dinliyorlardı birbirini. Şimdi herkes bir yere yetişme telaşında ama nereye gittiğimizi kimse bilmiyor gibi.

Göz göze gelmekten kaçıyoruz, selam vermek neredeyse unutuldu. Birine yardım etmek için durup zaman ayırmak lüks oldu. Teknoloji gelişti, iletişim kolaylaştı ama aynı zamanda da yabancılaştık. Sanki birbirimizi değil de sadece ekranları görüyoruz. Dertleşmek, iç dökmek bile emojilere kaldı.

Bazen haberlerde gördüklerim içimi sızlatıyor. Savaşlar, şiddet, nefret… Bunu yapanlar biziz. Biz insanlar… Kendimize, birbirimize, doğaya, hayvanlara bu kötülüğü biz yapıyoruz. Ve hâlâ nasıl "insanlık" diyoruz bu gidişe, bilmiyorum.

Ama her şey kötü değil elbette. Bir çocuğun gülümsemesi, yaşlı bir teyzenin duası, bir yabancının uzattığı yardım eli… Hâlâ umut var. Çünkü insanlık dediğimiz şey aslında biziz. Ne yaparsak, nasıl davranırsak o hale geliyor dünya. Ve belki de hepimizin biraz yavaşlamaya, içini dinlemeye, insanca yaşamaya ihtiyacı var.

Nereye gidiyoruz bilmiyorum ama nasıl gitmemiz gerektiğini bildiğimizi sanıyorum. Daha çok sevgiyle, daha çok anlayışla, biraz da vicdanla…

[BuKLe ✓]

Malesef iyiye gidiş yok ....
Emeğinize yüreğinize sağlık