[Lexina ✓]

Her insan farklıdır, ama hepimiz aynı gökyüzüne bakarız. Kimimizin bedeniyle, kimimizin sesiyle, kimimizin kalbiyle sınandığı bu hayatta en büyük engel; aslında sevgisizliktir. Engelliler Haftası, bize bunu hatırlatan çok özel bir zamandır. Yalnızca bir hafta değil, her gün hatırlamamız gereken bir gerçekliktir bu.

Engelli bireyler; hayatın içinde, bizimle aynı sokakta yürüyen, aynı havayı soluyan, aynı hayalleri kuran insanlar. Onları acıyarak değil, anlayarak; uzaktan bakarak değil, yanlarında durarak sevmeliyiz. Çünkü en çok da bu anlayışa, bu içtenliğe ihtiyaç var.

Belki bir tekerlekli sandalye, belki bir baston, belki sessiz bir dünya onların yol arkadaşı olmuş. Ama kalpleri, hayata bağlılıkları, umuda olan inançları bizden farksız değil. Hatta çoğu zaman bizden çok daha güçlüler. Bizler, onların yollarına çıkan gerçek engelleri kaldırmadıkça; kaldırımlar, merdivenler, bakışlar hep bir duvar gibi karşılarına dikilecek.

Engelliler Haftası, sadece farkındalık değil, bir vicdan muhasebesidir. Kendimize şu soruyu sormalıyız: Gerçekten “engelsiz” bir toplum için ne yapıyoruz? Bir el uzatmak, bir tebessüm etmek, bir yol açmak... Belki de bir insanın hayatını değiştirecek o küçük adım, bizimle başlayacak.