[Lexina ✓]

Bazen insan, aynaya bakar ve karşısında gördüğü yüzü tanıyamaz. O yüz, yıllardır bildiği bir yüze benzemiyor gibidir; tuhaf, yabancı, korkutucu. İşte o an, insanın karanlığına ilk adım atılır. Kendi içindeki o karanlıkla yüzleşmek, bir nevi ölümü kabul etmektir. Birçok insan, kendi ruhunun en derin noktalarındaki bu karanlıkla bir ömür boyu yüzleşmemek için mücadele eder. Çünkü yüzleşmek demek, kendini yeniden tanımak ve bu yeni halle yaşamaya başlamaktır. Oysa birçoğumuz, bildiğimiz kimlikten vazgeçmek istemeyiz.

Karanlık, İçimizde Sessizce Bekleyen Bir Canavardır

Karanlık, yalnızca geceyle özdeşleşmiş bir kavram değildir. İçimizde, geceyi beklemeden varlığını hissettiren bir canavardır. Her an, küçük bir hareketle ortaya çıkmaya hazırdır. Gizli korkular, utançlar, pişmanlıklar, kırıklıklar... Hepsi karanlığın içinde saklanır, hiç çıkmayan bir ağırlık gibi insanın ruhunda yavaşça birikir. Bazen bu karanlık, bilinçli olarak görmezden gelinir. Bazen de yıllar içinde o kadar derinleşir ki, kişi bunun varlığını bile unutur. Ama o hala oradadır, sessizce bekler.

Ve işte o karanlık, bir gün, beklenmedik bir anda, tüm gerçekliğiyle gözlerimizin önüne gelir. Bunu kabullenmek zor olacağı için, çoğu insan o anı geciktirir, ertelemeye çalışır. Ama ertelemek, gerçeği yok saymak demek değildir. Gerçek her zaman bir şekilde yüzeye çıkar.

Kendi Karanlığıyla Yüzleşmek Cesaret İster

Karanlıkla yüzleşmek, cesaret ister. Çünkü insan, kendi çirkinlikleriyle, zaaflarıyla, kırılganlıklarıyla ve hatalarıyla karşılaşmak istemez. Kendi ruhunun derinliklerinde gezmek, kaybolmuş bir zamanı yeniden yaşamak gibidir. Çoğu insan, geçmişteki o acı anlarla, suçluluk duygularıyla, çözülmemiş meselelerle, yüzleşmemek için hayatını şekillendirir. Çeşitli maske ve savunma mekanizmaları ile kendini savunur. Ama bu maskeler bir süre sonra yorgun düşer. Bir insan, kendisine baktığında, gerçeği sonunda görmek zorunda kalır.

Ve işte o an, bir insanın gerçek anlamda büyüdüğü andır. Kendi karanlığıyla yüzleşen bir kişi, artık eskisi gibi olmayacaktır. O, bu karanlıkla barış yapmayı öğrenmiş bir insandır. Karanlıkla dans etmeyi, onunla yaşamayı öğrenir. Çünkü karanlık, insanın bir parçasıdır. Onu yok saymak, kendini yok saymaktır.

Kaçmak, Karanlıkla Yüzleşmenin Yerine Geçmez

Kendi karanlığından kaçan bir insan, ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın, bir şekilde geri döner. Kaçmak, sadece geçici bir rahatlamadır. Karanlık, bir halı altına süpürülen toz gibidir; bir süre sonra tekrar ortaya çıkar. İnsan, ruhunun derinliklerindeki bu karanlıkla yüzleşmediği sürece, hayatı boyunca huzur bulamayacaktır. Çünkü her şeyin dışarıdan düzgün görünmesi, içsel bir huzur ve dengeyi sağlayamaz. İnsan, ne kadar dışarıda başarılı olursa olsun, içindeki karanlık bir gün onu bulur ve her şeyin yeniden yıkılmasına sebep olur.

Gerçek bir iyileşme, ancak karanlıkla yüzleşmekle başlar. Kendi içindeki korkuları, öfkeyi, acıyı ve kırıklıkları kabul etmek, bir insanı özgürleştirir. O an, kişinin içindeki en derin yaralar açılabilir ama o yaralar, aynı zamanda iyileşmek için bir fırsat da sunar.


Bir İnsan Kendi Karanlığıyla Barıştığında, Gerçekten Özgürleşir

İnsan, kendine yabancılaşarak yaşamaktan yorulur. Bir süre sonra, başkalarını suçlayarak, hayatın ve insan ilişkilerinin yükünü başkalarının omuzlarına atarak, gerçek anlamda bir yaşam süremez. Bir insan, ancak kendi karanlığıyla barıştığında özgürleşir. Kendi içindeki korkuları, yanlışları, kırıkları ve eksiklikleri kabul etmek, bir tür özgürlük kapısını aralar.

Ve bu, basit bir kabullenme değil, derin bir içsel barıştır. Karanlık, onunla yüzleşildiğinde, bir düşman olmaktan çıkar. O, insanın bir parçası haline gelir. Karanlık ve aydınlık, birbirinden ayrı iki kutup değil, bir bütünün iki yarısıdır. Aydınlık yalnızca karanlıkla anlam bulur. Karanlık da, aydınlık olmadan var olamaz. Bir insan, kendi karanlığını kabul ettiğinde, aydınlıkla tanışır.

Karanlık Bizi Biz Yapan Bir Parçamızdır

Kendi karanlığıyla yüzleşemeyenler, bir ömür boyu kendilerini yabancı hissederler. Ama karanlık, her zaman var olan bir şeydir. O, insanın içindeki en derin parçadır ve yalnızca yüzleşildiğinde, bir insanın gerçekten kim olduğunu keşfedeceği bir alan yaratır. Karanlık, bir parça acı, bir parça sevgi, bir parça korkudur. Ama tüm bunlar, insanın içsel büyümesinin ve gelişmesinin temel taşlarıdır.

Ve belki de gerçek anlamda büyümek, bu karanlıkla barış yapmakla mümkündür. Herkes, bir gün kendi karanlığına bakmak zorunda kalacaktır. O zaman, bir insanın ne kadar güçlü, ne kadar özgür olduğunu anlamak mümkün olur. Çünkü karanlıkla yüzleşmek,en büyük özgürlük yolculuğudur.