[Lexina ✓]

Bazı insanlar gitmez aslında,
Sadece bir karede donup kalır.
Bir gülüşün kıyısında,
Bir bakışta, bir omuzun yamacında.

Unutulmazlar,
Ama konuşulmaz da.
Çünkü her kelime biraz daha
Sızlatır içini bakanın.

Bir zamanlar “biz” diyen iki yürek,
Şimdi sadece yan yana iki gölge.
Zaman çekip almış ne varsa içinden,
Geride yalnızca görüntü kalmış, içi boş bir çerçeve.

Rafa koyarsın,
Tozlanır.
Silmeye kıyamazsın,
Çünkü silince gözleri de gider.

İşte öyle kalır insan fotoğrafta,
Ne gider, ne geri gelir.
Sadece bakarsın bazen dalgın,
Ve gözlerinle tutarsın bir daha kaybolmasın diye.