[Sean ✓]

o gece,

her şey sıradandı. Hava sakindi, gece derin bir sessizliğe bürünmüştü.
Uykunun eşiğindeydim ki, birden yer sarsılmaya başladı.
O an, içimi tarifi zor bir korku sardı. Etrafımdaki her şey bir anda yabancılaştı.
Binalar sallanırken, sevdiklerimin güvenliğini düşünmekten başka bir şey
yapamıyordum. Kalbimde derin bir yalnızlık, gözlerimde çaresizlik vardı.

O an anladım ki, çürük binalara sadece eşya değil, canlarımızı emanet etmişiz.
Bir canın ne kadar kıymetli olduğunu, o gece derinden hissettim. Kendi canım kadar,
sevdiklerimin, komşularımın, tanımadığım insanların canı da aynı derecede değerliydi.
Ama betonların içine gömülen bedenler, sadece birer sayı gibi göründü o an.
Aslında onlar, senin, benim, hepimizin yakınlarıydı.

Yıllar geçti, ama 6 Şubat 2023’te, benzer bir felaketle tekrar sarsıldık.
Yine aynı acı, yine aynı korku. Bu kez daha büyük bir coğrafyada yaşandı, ama değişmeyen
tek şey, o gün anladıklarımız oldu. Para hırsı, vicdansızca yapılan işlerle birleşip can
pazarına dönüşmüştü. Binalar çürük, temeller sağlam değildi;
oysa onlara insan hayatı emanet edilmişti.

Bu yaşananlar bize bir şeyi daha öğretti: Dürüstçe, vicdanla işini yapmak, aslında insanlara
sahip çıkmak demekti. Her birimizin taşıdığı sorumluluk, emanet edilen hayatları
korumakla ilgiliydi. O gecelerin dehşetini ve kaybettiklerimizi unutmak mümkün değil.
Ama bu yazıyı, hem o acıları anmak hem de gelecekte aynı hataları yapmamak için ders
çıkarmak adına kaleme alıyorum,

Unutmadık, unutturmayacağız.

Türkiye Başın Sağolsun