[Brittle ✓]

Bizim çocukluğumuz ve gençlik yıllarımız hep bir yoklukla, sevgisini göstermeyen/gösteremeyen anne babalarla geçtiği için bizler dedik çocuklarımızı çook farklı yetiştireceğiz..

Zamanı geldi her birimiz anne ve baba olduk.. Kendimize verdiğimiz o sözü tutma zamanıydı artık...

Anne babalarımız bizi ezdi biz çocuklarımızı ezmeyeceğiz dedik tavizler verdik, çocuklarımız ezildi.. Anne babalarımız bizimle ilgili çok fazla sorumluluk almadı.. Kendi kendine büyüyen bir nesil olduk.. Okul veli toplantılarına bile gelmeyen bir anne baba profili mevcuttu.. Okuldan veli aranıp çağırılması demek problem var demekti.. Daha velimiz okula gitmeden ''yine ne halt ettin ki beni okula çağırıyorlar'' diyerek önden cezayı keserdi .Bugün çocuklarımızın sorumluluğunu bile bizler alıyoruz ve onlar sorumsuz oldu.

Anne babalarımız bize çok şeyler almadı/alamadı. Olanla yetinmek durumundaydık. Onlara her istediklerini fazla fazla aldık, ihtiyacı olsun yada olmasın.. Öyle ya bizim yoktu onların olsun... Ve doyumsuz çocuklarımız oldu..

Eskiden annemiz veya babamız bize yan gözle bile baksa söz söylemesine gerek kalmadan korkar kendimize çekidüzen verirdik.. Şimdi ise çocuğumuz bize ses yükseltir bağırır oldu.. Aman kızmasın diye yine korkan bizler olduk..

Velhasıl bizim nesil ne çocukluğunu yaşayabildi hakkıyla ne de anne babalığını yaşayabiliyor.. Değişimin ve dönüşümün mağdurları olarak ortada kalakaldık.. Hem anne babalarımızdan hem çocuklarımızdan alacaklı durumdayız..