[Sadem]

Hafızamdan bir gül koptu evvel zaman önce.
Kimi soldu sandı, kimileri söndü.
Hiç biri, dönüşü yalnız yolculuklarda,
daha fazla hissetmedi gidişini.
Terkin diyarı, harikalar kadar aydın kalmadı.
Sevmenin ne derece delilik olduğunu, anlasa da insan,
kalbinden akla giden umudun,
nerede biteceğine inanmadı.
Belkide bu yüzden yanmaya başladı mum sıcağı durgunluğum.
Ayrılık saatini kuruyorken kader,
her ne kadar durdurmaya çalışsam,
zaman seni götürmeyi çalıyordu.
Sonbahar süpürüyordu sanki seni nefesimden.
Vicdanı uyuyan sokakların,
ışıklarına benziyordu hayat.
Bulut yağmuru severken,
kaçırıyordu kendini güneşten.
Ben yalancı gülücükler pozu verirken çekilen acıya,
sevgimin gamzesi, yüreğimde çıkıyordu. . .