[Sır ✓]

Can ve ruh, Kutsal Kitap’ın insanlığa atfettiği iki öncelikli maddi olmayan yönüdür. İkisi arasındaki farkı tam olarak belirlemeye çalışmak kafa karıştırıcı olabilir. “Ruh” sözcüğü, insanlığın sadece maddi olmayan tarafından söz eder. İnsanların ruhları vardır ama bizler ruh değiliz. Ancak Kutsal Kitap’ta, sadece inanlıların ruhsal bakımdan diri oldukları (1 Korintliler 2:11; İbraniler 4:12; Yakup 2:26) ama iman etmeyen kişilerin ruhsal bakımdan ölü oldukları söylenmiştir (Efesliler 2:1-5; Koloseliler 2:13). Pavlus’un yazılarında, ruhsal yaşam inanlının hayatının en önemli kısmıdır (1 Korintliler 2:14; 3:1; Efesliler 1:3; 5:19; Koloseliler 1:9; 3:16). Ruh, insanlığın bizlere Tanrı’yla yakın bir ilişkiye sahip olma kapasitesi veren öğesidir. “Ruh” sözcüğü her kullanıldığında bu sözcük, insanlığın Kendisi ruh olan (Yuhanna 4:24) Tanrı’yla “bağlantı kuran” maddi olmayan kısmından söz etmektedir.

“Can” sözcüğü, insanlığın hem maddi olmayan, hem de maddi olan yönlerinden söz ediyor olabilir. İnsanlar bir ruha sahip olmalarına karşın, candırlar. “Can” sözcüğü en temel anlamında “yaşam” demektir. Ancak bu ana anlamın ötesinde, Kutsal Kitap candan birçok değişik çerçevede söz eder. Bunlardan bir tanesi insanlığın günah işleme konusundaki istekliliğidir (Luka 12:26). İnsanlık doğal olarak kötüdür ve bunun sonucu olarak da canlarımız bozulup lekelenmiştir. canın yaşam ilkesi fiziksel ölüm sırasında insandan alınır (Yaratılış 35:18; Yeremya 15:2). Can da ruh gibi, birçok ruhsal ve duygusal deneyimlerin merkezidir (Eyüp 30:25; Mezmur 43:5; Yeremya 13:17). “Can” sözcüğü her kullanıldığında ister canlı olsun, ister ölümden sonra olsun kişinin bütününden söz eder.

Can ve ruh birbiriyle bağlantılı ama birbirinden ayrılabilirdir (İbraniler 4:12). Can, insanlığın varlığının özüdür, biz canız. Ruh, insanlığın onu Tanrı’yla bağlantılayan yönüdür.