Sabah bu haberle uyandım. İlk başta Elmalı davası ne acaba dedim. Sonra o resimleri gördüm ve dedim ki ben bile utanıyorum bunlar insan olamazlar. Bunlar insanlığın yüz karaları ve çok acı ki yine toplumsal bir yaraya dönüştü. Bazı kararlar için adalet gecikmemeli. Biz adaleti burada, sosyal medyada, konuşmalarımızda ; utanarak, üzülerek ve elimizden bir şey gelmeyerek aramamalıyız. Adalet olsaydı içimize bir miktar su serpilirdi belki ama ben "6" yaşımı hatırlıyorum arkadaşlar. 6 yaşında bir çocuk üzgünüm ki hayatı boyunca bunları hatırlayıp üzülecek ve yine üzgünüm ki artık annesine bile güvenmediği toplumda kimseye güvenemeyecek. Bunun malesef bir telafisi yok, psikolojik yardım dahi alsa bazı şeyler silinmiyor.. İşte adaletten çok ben bu kısmındayım işin.