insanlar kendi egosunu kaşımakdan hiç cekinmezler. bir birilerini kırmayıda asla unutmazlar. kendilerine düşman edinirler, ve ne güzel insan düşmanı edindim diyip etraftaki insanların gözlerine havalı bir şekilde göz teması edip giderler, halbuki konuşulan her sözün insanda can acıtcağını bilmezler. fazlası ki insan insanin her zaman dost canlısı kalması lazımki birbirlerinden yardim isteye bilsinler. ne konuda olursa olsunlar.bir darbe de yere düşmen ve yanında kimse neden yok o an düşüncesi sarmasın. vardıda ınsanları kırmakdan kimseyle iyi olamadım, kendi kalbimi düşünmekle keşke onunda kalbini düşünerek güzel anlaşıp konuşmamızın sonunu bir yudum kahveyle sonlan dırıp tokalaşarak arkadaşlık sürdürebilmeyi becerebilseydik .
ne icersin? bir kahve ! şimdi oturup neden biz olamıyoruz,nedenlerini konuşsak olmazmı. hem muhabbet sohbetimizi belki sevgiliden daha çok yakın arkadaş oluruz birbirimize. | 