Bekle dedi gitti, ben bekledim, o da gelmedi.
Gözlerim hep yollarda kaldı, ama o hiç gelmedi.
Öyle bir bekleyişti ki, zaman durdu sanki.
Bir umutla beklemek, ama beklediğin hiç gelmedi.

Beklemek ölüm gibi bir şey oldu, ama kimse ölmedi.
Kalbim kırıldı, acılarım tükenmedi.
Yalnız kaldım, düşüncelerim hep orada kaldı.
Ama o hiç gelmedi, bekleyişim boşa gitti.

Belki de ben hatalıydım, onu beklememeliydim.
Belki de beni sevmedi, bana söylemeliydi.
Ama ben yine de beklemek istedim.
Bir umutla beklemek, ama beklediğim hiç gelmedi.

Bir bekleyişin sonu böyle mi olmalıydı?
Yalnızlık ve acılarla dolu bir hayat mı olmalıydı?
Belki de hayatın bu kadar acımasız olmaması gerekirdi.
Ama ben yine de beklemek istedim.

Şimdi artık bekleyişin sonu geldi.
Gözlerimde hüzün, yüreğimde derin bir çöküntü var.
Belki de bir daha beklememeliyim.
Ama yine de bekleyişin gücüne inanmak istiyorum.

Bekle dedi gitti, ben bekledim, o da gelmedi.
Bekleyişim boşa gitti, ama umudum hâlâ var.
Belki bir gün o da gelecek, belki de gelmeyecek.
Ama ben yine de bekleyişin gücüne inanmak istiyorum.